اهلا-ايليا دكور

أنا عربيّ مسيحيّ فلسطينيّ أعيش في إسرائيل. أحمل القضية الفلسطينية في دمي منذ طفولتي، لا كعنوانٍ سياسي، بل كقدرٍ يوميّ يتغلغل في الذاكرة والوجدان. نحن المسيحيين في فلسطين لم نكن يومًا على هامش القضية، بل كنّا جوهرها قبل أن تُختطف، وقبل أن تُصبغ بلونٍ واحد وتُختزل في شعارٍ دينيّ ضيّق.
لكنّنا — نحن أبناء الصليب — دفعنا الثمن مضاعفًا: مرة لأننا فلسطينيون، ومرة لأننا مسيحيون.
منّا من تعوّد على الذل حتى صار الذلّ عنده عادة، ومنّا من أَلِفَ الجزية فاستراح إليها كقدرٍ إلهي، ومنّا من أُلِّفت قلوبهم بالمناصب والمصالح، فصاروا تجّارًا باسم “القضية”، يبيعون صوتهم وضميرهم في أسواق الإعلام والسياسة.
لقد أسلموا العالم كله.
حوّل المسلمون السياسيون قضية فلسطين من صرخة إنسانية إلى شعار أيديولوجي، ومن نداء حرية إلى منصة سيطرة. نجحوا في إقناع الغرب أن الفلسطيني المظلوم هو المسلم وحده، وأن المسيحي الفلسطيني لا مكان له إلا كشاهدٍ صامتٍ في روايتهم الكبرى. وهكذا، غُطّي صليبنا برايتهم، وغُيّب وجهنا تحت أقنعتهم.
نصرهم عبد الناصر فلعنوه،
نصرهم السادات ومبارك فاحتقروهما،
نصرهم حافظ الأسد فذبح السوريين بالغاز،
نصرهم صدام فحطّم العراقيين وأذلّهم.
كلّ من نصرهم خرج من التاريخ مهزومًا، وبقي الفلسطيني وقودًا لحروب الآخرين.
لقد تحوّلت القضية من مأساة وطن إلى مسرحية دينية أممية، يتبادل فيها الحكّام أدوار البطولة، والشعوب أدوار الضحايا. أما جوهر الصراع، فليس سياسيًا ولا قوميًا — بل دينيّ سلطويّ يسعى للهيمنة لا للتحرّر.
اليوم، داخل المجتمع الإسلامي في إسرائيل، يسقط الناس برصاص بعضهم البعض بلا رحمة: أكثر من مئتي قتيل منذ بداية العام في مجتمع لا يتجاوز 1.6 مليون نسمة. لا طفل يُستثنى، ولا امرأة تُحترم، ولا شيخ يُصان.
الدم صار اعتياديًا، كأنه صلاة العصر.
منذ سقوط الخلافة العثمانية مرورًا بعصور “النهضة”، لم تعرف المجتمعات الإسلامية معنى الدولة المدنية أو الحرية الفردية. تاهت بين الفتوى والزعيم، وبين المئذنة والسيف، بينما ظلّ الإنسان — أيًّا كان دينه — الضحية الأولى.
أما نحن، المسيحيين الفلسطينيين، فقد حملنا على أكتافنا ذاكرة الصليب والقيامة، وحلمنا بعيشٍ مشتركٍ لا يُفرّق بين مؤمنٍ ومؤمن. لكنّ هذا الحلم يُختنق اليوم تحت أنقاض الكراهية، وتحت روايةٍ ترفض أن ترى الإنسان إلا من خلال طائفته.
نحن الشهود الذين يُراد لهم ألّا يشهدوا. نحن الصوت الذي يُراد له أن يصمت حتى لا يُفسد الرواية الجاهزة: رواية “المظلوم المسلم” و”المستعمِر اليهودي”.
لكن الحقيقة أكثر مرارة من كل الخطابات.
الحقيقة أنّنا نعيش في شرقٍ يقدّس الموت باسم الله وينسى أن الله هو الحياة. شرقٍ لا يقبل المختلف، لا يحتمل الحرية، ولا يعرف التوبة.
القضية الفلسطينية لم تعد عن أرضٍ مسلوبة، بل عن وعيٍ مسلوب.
صراعنا لم يعد مع إسرائيل وحدها، بل مع ثقافةٍ ترفض أن ترى الإنسان قبل الانتماء، وتستبدل العدالة بالشعارات، والكرامة بالهيمنة.
وأقولها كشاهدٍ لا كسياسي:
المسلم الذي يقتل أخاه المسلم لا يمكن أن يحرّر مسيحيًا، ولا يهوديًا، ولا حتى نفسه.
من الجزية إلى الجريمة…
هي رحلة شرقٍ فقد وجهه الإنساني، ولا خلاص له إلا حين يعترف أن الإنسان أقدس من الطائفة، وأن الله لا يسكن المساجد وحدها، بل يسكن في قلوب من يعرفون الرحمة.
מן הג׳יזיה אל הפשע
איליא דכוור
אני ערבי־נוצרי פלסטיני שחי בישראל. נולדתי לתוך הסכסוך הפלסטיני – לא כסיסמה פוליטית אלא כגורל אישי.
הנוצרים הפלסטינים מעולם לא היו בשולי הסיפור – היינו בליבו, לפני שנחטף, לפני שנצבע בצבע אחד ונעשה סמל בידי אחרים.
אך שילמנו את המחיר פעמיים: פעם אחת כי אנו פלסטינים, ופעם שנייה כי אנו נוצרים.
יש בינינו מי שהתרגלו להשפלה עד שלא הרגישו בה עוד. יש מי שקיבלו את ה״ג׳יזיה״ כדרך חיים. ויש גם כאלה שמכרו את מצפונם בעבור תפקיד או מיקרופון – דוברים של “צדק” שכבר מזמן שכחו מהו.
העולם כולו התאסלם.
הפוליטיקאים המוסלמים הפכו את הסוגיה הפלסטינית מדגל אנושי לדגל דתי.
הם הצליחו לשכנע את המערב שהפלסטיני הנרדף הוא המוסלמי בלבד, בעוד שהקול הנוצרי הושתק ונקבר תחת סיסמאות ההתנגדות והשחרור.
עבד אל-נאצר תמך בהם – והם קיללו אותו.
סאדאת ומובארכ עמדו לצידם – והם בזו להם.
חאפז אל-אסד הרג את עמו בגז בשם “המאבק”,
סדאם חוסיין החריב את עיראק למען “פלסטין”.
תמיד הם נתמכים, ותמיד מי שתמך בהם נפל.
הסכסוך הפלסטיני חדל להיות עניין לאומי – הוא הפך למלחמת דת על שליטה.
היום, בחברה הערבית-המוסלמית בישראל, נרצחים זה את זה ללא רחם: מעל מאתיים קורבנות בשנה באוכלוסייה של מיליון ושש־מאות אלף בלבד.
דם הפך לדבר יומיומי, ככוס תה.
מאז נפילת הח׳ליפות ועד ימינו, העולם המוסלמי לא ידע מהי מדינה אזרחית או חירות אישית. תמיד נע בין הפתווה לרודן, בין המסגד לחרב. והאדם – תמיד משלם את המחיר.
אנחנו, הנוצרים הפלסטינים, נושאים את הצלב ואת זיכרון התחייה.
חלמנו על חיים משותפים של שוויון וכבוד הדדי – אך חלום זה נחנק תחת משקל השנאה והקנאות.
איננו מבקשים רחמים – רק הכרה באמת:
המאבק שלנו איננו רק מול ישראל, אלא מול תרבות של שנאה שבלעה את אנושיותה.
מי שהורג את אחיו בשם אללה – לא ישחרר נוצרי, לא ישחרר יהודי, ולא ישחרר את עצמו.
מן הג׳יזיה אל הפשע – זהו מסעו של מזרח שאיבד את דמות האדם, ויזכה לתחייה רק כאשר יכיר בכך שהאדם קדוש מן הדת, ושהאל שוכן בלב הרחמן, לא באבן המסגד.
⸻
🇬🇧 From Tribute to Crime
Elia Dakwar
I am an Arab Christian Palestinian living in Israel.
I was born into the Palestinian question — not as a political slogan but as a personal fate, a burden carried since childhood.
We, the Palestinian Christians, were never outsiders to the cause; we were its heart — until it was hijacked, painted in one color, and stripped of its human complexity.
Yet we paid the price twice: once for being Palestinian, and again for being Christian.
Some among us grew so used to humiliation that it no longer burns.
Some accepted the “jizya” — the old tax of submission — as a way of life.
And others sold their conscience for position and prestige, becoming voices for “justice” who long forgot its meaning.
The entire world was Islamized.
Muslim politicians turned the Palestinian cause from a cry for human freedom into a tool for religious dominance.
They convinced the West that the only oppressed Palestinian is the Muslim one, while silencing the Christian voice beneath layers of slogans and sanctimony.
Nasser supported them — they cursed him.
Sadat and Mubarak stood by them — they despised them.
Hafez al-Assad gassed his own people in the name of “resistance.”
Saddam Hussein destroyed Iraq for “Jerusalem.”
Every ruler who championed their cause fell — and the Palestinians remained the fuel of others ambitions.
The Palestinian issue has ceased to be a national struggle; it has become a sectarian, religious war for dominance.
Today, within Israels Muslim Arab society, over two hundred people have been murdered this year alone — one of the highest crime rates in the world.
Blood has become ordinary, like afternoon prayer.
Since the fall of the Caliphate, the Islamic world has never known what a civil state truly is. It has swung between the cleric and the despot, between the minaret and the sword, while the human being — every human being — remained the victim.
We, the Palestinian Christians, carry within us both the Cross and the memory of Resurrection.
We dreamed of coexistence — of a society where faith unites rather than divides — yet that dream now suffocates beneath rubble of hatred.
We are the witnesses who are forbidden to testify, the voice silenced so as not to spoil the story: the story of the “oppressed Muslim” and the “colonizing Jew.”
But the truth is harsher than propaganda.
The East has lost its humanity while pretending to serve heaven. It has forgotten that God is not a flag, nor a sword, nor a mosque — but mercy itself.
The Palestinian tragedy is no longer about lost land; it is about a lost conscience.
And I say this not as a politician, but as a witness:
A Muslim who kills his brother cannot liberate a Christian, a Jew, or even himself.
From tribute to crime — it is the journey of an East that crucified its own soul, and will only be redeemed when it learns that the human is holier than the sect, and mercy is truer than power.